Van de ongeveer vijftig middeleeuwse Friese kloosters is helaas, vooral als gevolg van de Reformatie, na 1580 weinig bewaard gebleven. Het zou ironie van de geschiedenis genoemd kunnen worden dat er in een destijds ‘klooster-arm’ gebied nu een prachtig, jong klooster te bewonderen is.
Al in 1927 was het idee ontstaan om de weinige, verspreid wonende katholieken via het stichten van een Karmel een ‘thuisbasis’ te bieden. In 1936 was het zo ver: elf zusters ongeschoeide Karmelietessen namen hun intrek in het klooster (de huidige oostvleugel, zonder kapel) .
Ruimtegebrek leidde tot twee uitbreidingen (1950 en 1956), die zich harmonisch in het geheel gevoegd hebben: architectonisch een prestatie van formaat. De uiteindelijke plattegrond heeft een traditionele structuur: de gesloten kloosterhof wordt omgeven door een kloostergang die de vier vleugels met elkaar verbindt.
Sinds 1993 is het klooster in gebruik als spiritueel-culturele ontmoetingplaats.